Uitbundig maar beheerst
De Amerikaanse danseres en choreografe Amanda Miller begon haar carrière onder de vleugels van Forsythe's Ballett Frankfurt. Pretty Ugly was de eerste productie waarvoor ze samenwerkte met dramaturg Seth Tillett en componist Arto Lindsay. Namen die veelvuldig opduiken in later werk van haar eigen Pretty Ugly Dance Company.
De band met Forsythe is makkelijk na te speuren in de wijze waarop Miller het ballet-idioom op een verbeeldingrijke manier demonteert en wedersamenstelt, met onverwachte en virtuoze resultaten. Toch is haar werk "zachter", makkelijker te vatten dan de overdonderende experimenten van Forsythe.
In Two pears bijvoorbeeld, of in Meidosems lijkt de dans ons rechtstreeks aan te spreken, in de manier waarop zij de dansers op elkaar betrekt en in het gebruik van muziek en kostuums. Niet dat er echt een verhaal ontstaat. Maar de beelden struikelen niet over elkaar, ze worden mooi opgebouwd en afgerond. De dansers blijven figuren van vlees en bloed, niet de op hol geslagen mechaniekjes die je bij Forsvthe wel aantreft.
Een verrassende uitzondering was Pretty Ugly, het stuk waaraan het gezelschap zijn naam ontleent. Het bewegingsmateriaal stamt minder uit het ballet dan uit Amerikaanse music-hall, met rijtjesdans in de stijl van de Rockettes. Soms is het zelfs rechtstreeks gebaseerd op "ordinaire" bewegingen als lopen en springen. De energie en de snelheid van de dans ligt heel wat hoger dan in andere stukken. Het scènebeeld, met een diagonale scheiding van kegelvormig geplooide lappen zwarte stof, en een verschillende belichting aan beide zijden ervan, suggereert net als de titel het samengaan van tegendelen tot iets met een nieuwe betekenis.
Vooral de bijna mechanisch snelle precisie en desondanks de elegantie van danseres Friedericke Lampert temidden van vier mannelijke dansers maakt van dit prettig gestoord stuk een feest voor het oog.
"Two pears, Arto's books, Meidosems en Pretty Ugly", vier choreografieën van Amanda Millers "Pretty Ugly Dance Company". Vooruit, Gent, 6 mei.
