Date 1996-10-10

Publication De Standaard

Performance(s) Dag en nacht

Artist(s) Van Veldhuizen, Matin • Merckx, Moniek

Company / Organization Carroussel

Keywords lilly • allerintiemste • eva • lea • leo • arnold • soap • spelers • opgetrokken • parodie

Carroussel brengt bizar portret van zelf-zoekers

BRUSSEL -- Tv-stations puren gretig programma's uit het allerintiemste. Het wordt geënsceneerd voor duizenden, van elkaar geïsoleerde kijkers. Het weerspiegelt ook de werkelijkheid van een generatie, voor wie de allerintiemste gevoelens de enige bron van belangstelling en gesprek vormen. Uit deze stof werd ook Dag en Nacht van Carroussel opgetrokken.

Matin van Veldhuizen schreef en regisseerde dit stuk samen met Moniek Merckx, na interviews met de spelers. Dat doet je veronderstellen dat dit een licht geromanceerde, maar niettemin lillende brok authentieke beleving zal wezen. En daar lijkt het ook even op, maar gaandeweg sluipt er een zekere ironie in het stuk.

De protagonisten zijn het kinderloze echtpaar Arnold en Eva (Evert van der Meulen en Karla Wieringa) en het vrouwenkoppel Lea/Leo en Lilly (Michiel Varga en Oda Spelbos). Zij kennen elkaar niet, maar komen samen om voor de gemeenschappelijke verre, aan aids lijdende vriend Harry in Sydney een video-brief te maken. Net tevoren heeft Eva ontdekt dat haar man een kind heeft bij een ander en ze is in een helse stemming. Die betert er niet op als Arnold het onder haar ogen aanlegt met Lilly en Lea/Leo zich over Eva ontfermt.

In hoog tempo ontaardt de avond. Zoals de conventies van de soap het willen, vallen alle maskers. De bijna wetmatige opeenvolging van onthullingen, de deconfiture van zorgvuldige poses, de camp-sentimentaliteit die het acteren kleurt, de lichte desinteresse van de spelers, maken je echter argwanend.

Het vreemde is dat je in het ongewisse blijft over de opzet van het stuk. Is het een parodie op het genre van de soap en de stationsroman, met bovenop een moordende kritiek op hedendaags narcisme en de "bekenteniscultuur", of is het ernst?

Zo bekeken toont het stuk de intellectuele en emotionele luiheid van mensen, die ogenschijnlijk onvermoeibaar naar het diepste in zichzelf zoeken. Ze construeren echter een zelfbeeld dat geheel en al uit geleende beelden en clichés opgetrokken is.

Maar echt bijten doet het verhaal nooit. Als parodie is het net iets te zacht, te watjesachtig. En dat doet met de regelmaat van de klok het bange vermoeden rijzen dat de spelers en de schrijfsters echt drama willen tonen. In dat geval is het niets meer dan een ondermaatse, lichtjes ridicule doorslag van Ibseniaans drama.

CC Berchem op 9 oktober, De Warande Turnhout op 10 oktober en De Biekorf Brugge op 11 oktober.