ANTWERPEN -- Het is jaren geleden dat de Franse koreograaf Daniel Larrieu hier nog een voorstelling bracht. In deSingel is nu een kompilatiewerk van oud en nieuw werk te zien. Omdat de overgang soms amper is aangegeven, zie je over de stukken heen een konsistente koreografische "signatuur" verschijnen.
Lieftalligheid en dromerigheid zijn woorden die op het eerste gezicht goed passen bij Larrieu. Op de achtergrond van de scène hangt een groot geschilderd duinenlandschap, opzij staat een metalige boomskulptuur, en in het laatste stuk van de avond, Anima, hangt een doorschijnend doek met de contouren van een boom erop voor een bovenhoek van de scène. Een arcadische wereld, vol rust.
Tijdens de voorstelling wordt de zaal af en toe op een feëriek wijze verlicht met lichtvlekken en gekleurde lichtbundels. Een direkte uitnodiging aan het publiek om zich mee te laten slepen in de magische wereld van de scène.
De muziek zet dat idyllische nogal vaak op losse schroeven. Behalve in Mica ou le sourire d'eau gebruikt Larrieu telkens collages van bestaande, muziek, van moderne komponisten als Holger Czukay en Philip Glass tot ethische en klassieke muziek, met uitschieters als het koor van de Sovjetrussische marine. De muziekfragmenten zijn niet achter elkaar gemonteerd, maar versneden. Je krijgt zo soms bliksemsnelle wisselingen, van hevige, harde klanken met dromerige of plechtige muziek.
Jungle sur la planète Venus (gemaakt voor Ballett Frankfurt van Forsythe) zet in met een korte stoot latin jazz nog voor een danser te zien is, en suggereert zo een zekere uitgelatenheid. De dansers komen in een lange rij de scène op, als de wervels van een slang aan elkaar verbonden, begeleid door Ethiopische Talahoun muziek. Meer dan eens zullen de dansers zo getoond worden: als deeltjes van een groter organisme. De resultaten zijn soms erg verrassend.
Maar op andere muziek krijg je ook andere "gedaantes" van het gezelschap. In Anima bijvoorbeeld lijken ze soms bijna als blaadjes, geheel in zichzelf verzonken, op de scène rond te dwarrelen. Kort daarna vallen ze dan ruggelings neer, armen en benen omhoog als dode dieren.
In plaats van extreme verbondenheid is er hier extreme afzondering. Dit soort flinterdunne, etherische beelden verdicht soms ook wel eens tot een harder beeld. In hetzelfde Anima zien we een vrouw gestaag dezelfde cirkel aflopen rond de scène, als een planeet rond een afwezige zon. Een man probeert haar te benaderen, aan te raken, maar wordt door haar onstuitbare rondgang telkens weer omvergegooid.
Nummertje
Als kontrast met deze twee grondfiguren neemt af en toe een danser ook eens het hele podium in beslag. Dat is leuk. Uit de mysterieus verbonden groep, of nog mysterieuzer verdroomde eenzaten, springt er plots een iemand tevoorschijn om zijn nummertje op te voeren.
In Elephant en Mica wordt de koreografie sterker gestruktureerd dan in de andere stukken. De kostumering is ook totaal verschillend: in Jungle en Anima dragen de dansers er informele, zelfs gescheurde (werk-)kledij, in deze stukken dragen ze iets wat je als gewaden zou kunnen bestempelen. Wit of met sierlijke motieven en veel goudschittering.
Larrieu weet al dit materiaal mooi in elkaar te passen. De sfeerschepping plaatst op een elegische ondertoon verschillende aksenten, van uitbundig tot gepijnigd. Hij weet daarbij niet altijd de val van het cliché-matige te vermijden. Een beeld zoals de vrouw die de man omver loopt, blijft tamelijk plat en wollig. Je kan het niet plaatsen in een groter geheel, de beelden blijven daarvoor te los tegen elkaar aanschuiven.
In het programma-boekje vind je dezelfde wolligheid: grote woorden en tema's passeren net iets te vlot de revue. Als je je daaraan niet teveel stoort, krijg je echter een mooie beeldenstroom met een apart karakter. Het is vooral dit globale beeld dat blijft hangen. Minder de vele, steeds vervloeiende details.
Nog op zaterdagavond in deSingel in Antwerpen (20 uur).
