BRUSSEL -- De ondertitel "Over seks en van alles" suggereert dat de solo Slide show een verdere exploratie is van tema's die ook het vroegere werk van de Parade bepaalden. Dat is ook zo, maar hier gebeurt die exploratie niet aan de hand van bestaande teksten en auteurs. De voorstelling is een vrijmoedig, al dan niet verzonnen, relaas van de ervaringen en inzichten die een jonge vrouw rond seks heeft opgedaan.
De solo wordt aangekondigd als een performance, eerder dan een teatervoorstelling. In werkelijkheid gaat het om een ogenschijnlijk los praatje van Caroline Rottier, dat ze begeleidt met dia's en later ook met een super-8-filmpje. Ondertussen kiest ze uit een oubollig platenkoffertje wat singles om een en ander te begeleiden.
Haar verhaal begint in haar jeugd, als ze berispt wordt door haar oma voor de vieze spelletjes die ze speelt met Barbie en Ken. Daarna vertelt ze hoe het piemeltje van haar vriendje in de kleuterklas haar mateloos fascineerde, en zo kabbelt het verhaal door. Passeren de revue: de fantazieën die ze als jong meisje deelde met vriendinnen, de eerste vrijages, de eerste keer dat ze 's nachts wegbleef, de eerste keer dat ze seksueel kontakt had met een man, de verhoudingen die ze later had met onder andere een uiterst jaloerse, een sadistische en een geitewollen-sokken-man. Uit alle ervaringen heeft ze wel iets geleerd en verbittering is haar vreemd. Alleen, als iets haar tegen de borst stuit, maakt ze het onherroepelijk uit, en gaat ze op zoek naar een andere man.
Er zit op een dubbele manier iets plagerigs aan de voorstelling. Enerzijds heb je, ondanks de ongegeneerde manier waarop steeds gekkere verhalen verteld worden, het gevoel alsof Rottier net niet de achterkant van haar tong laat zien. Hoewel ze heel wat vertelt over vrouwelijke erotische fantazieën, blijft het hele verhaal spanningsloos. De inzet van haar verhaal, waarom ze vertelt hoe ze van het ene avontuur in het andere rolt, ontsnapt je. Je blijft wachten op een ontknoping of een verklaring, maar die komt niet. Uit die frustratie ontstaat op een paradoxale manier de spanning van de voorstelling.
Illustratie
De beelden die ze ondertussen toont verhogen die spanning. Ze hebben wel iets met het verhaal te maken, maar op een erg onrechtstreekse manier. De betekenis van de bloemetjes of de expliciete fallusvorm van een artisjok zijn op hun manier duidelijk genoeg, maar je verwacht voortdurend een rechtstreekse illustratie van het verhaal, alsof je het dan allemaal wel zou begrijpen. En ook hier: net die blijft achterwege.
Pas op het einde brengt Rottier zelf die onderhuidse spanning ter sprake. Misschien hadden jullie verwacht dat ik uit de kleren zou gaan, zegt ze, verwijzend naar de titel "performance", maar dat doe ik niet. Ik heb wel een filmpje van een striptease mee.
Wat volgt is een biezonder komisch zwart-wit-filmpje. Rottier huppelt op een oubollige manier in oubollige lingerie heen en weer op een podium. Daarmee wordt de opzet van de voorstelling duidelijk. De spanning die uitgaat van "seks en van alles" ontstaat nooit door wat grijpbaar en toonbaar is; ze ontstaat door wat je net niet kan tonen en grijpen. Dat onbepaalde prikkelt des te heviger de verbeelding.
Nog te zien in de Markten, Oude Graanmarkt 5 te 1000 Brussel, tot en met zaterdag, telkens om 20.30 uur en 22.30 uur. Reservaties 02-537.56.02.
