Date 1995-01-28

Publication De Standaard

Performance(s) Carlo/Montage

Artist(s) Rogie, Piet • Van der Pluym, Annamirl

Company / Organization

Keywords graham • bankje • kleed • laber • voeten • piet • ernaast • annamirl • martha • koreografen

Gents dansfestival brengt montage en hommage : Wisselende kwaliteit bij Rogie en Van der Pluym

GENT -- Het Flemish Dame Platform stelt op een korte periode van vijf dagen het werk van jonge of minder bekende Vlaamse koreografen voor aan een internationaal publiek. Piet Rogie, een Vlaming die woont en werkt in Rotterdam, en Annamirl Van der Pluym zijn twee dansers/koreografen die al langere tijd aktief zijn, maar hier toch niet echt grote bekendheid genieten. Zij prezenteerden elk een korte voorstelling, een montage van een solo en duetten, en een hommage aan de koreografe Martha Graham.

Cargo/Montage van Piet Rogie borduurt voort op een solo en een duet die hij maakte op het einde van de jaren tachtig voor het Shaffy-teater. Het resultaat zou een duet in vijf delen moeten worden. In Gent waren de laatste drie delen te zien.

Wat Rogie precies beoogt met deze voorstelling is moeilijk uit te maken. Johanne Laber en Rogie zelf zijn samen op de scène aanwezig, maar zelfs als ze elkaar raken of synchroon dansen lijkt het nog alsof die ontmoeting of gelijktijdigheid louter toevallig is. De duetten zijn daardoor op een vervelende manier spanningsloos. Als een van beiden solo danst, terwijl de andere toekijkt, zijn er wel interessante momenten, vooral als Rogie alleen danst.

Zijn bewegingen zijn op een vreemde manier verknipt, alsof hij, zoals de titel suggereert, inderdaad een montage gemaakt heeft van uiterst disparate fragmenten. Een fragment, helemaal in het begin van de voorstelling, is zelfs fascinerend: Rogie zijgt op een verwrongen manier op de grond neer, met alle ledematen, handen en voeten in andere richtingen uitgedraaid. Maar op andere momenten, als er gejongleerd wordt met een emmertje op het hoofd of een oud fotoalbum, vraag je je echt af waar dit allemaal toe leidt.

Deze voorstelling geeft op zijn minst de indruk ver van af te zijn. De biezonder beperkte technische kapaciteiten van Laber, die de wilde uithalen en complexe opeenvolgingen van bewegingen van de koreografie nauwelijks aankan, verhogen de onsamenhangendheid ervan tot een punt waarop je alle belangstelling verliest.

Graham

Dat laatste kan je niet beweren van de korte solo van Annamirl Van der Pluym. Zij inspireerde zich voor dit werk op de autobiografie, fotoboeken en video's van de legendarische koreografe Martha Graham. Maar ook zonder die wetenschap is wat Van der Pluym doet merkwaardig.

Zij verschijnt in een lang, mouwloos kleed dat tot over haar voeten valt, en torst een eenvoudig houten bankje boven haar hoofd. Al is het kleed gemaakt van een elastische stof, het maakt haar stramme bewegingen wel aannemelijk. Haar voeten lossen nauwelijks de grond, als zij het ene been stijf gestrekt voor het andere zet, zo ver als het kleed toelaat. Omdat je haar in profiel ziet lijkt ze wel een oud-Egyptische afbeelding.

Een ander beeld dat snel opduikt is een figuur van Giacometti, met stijve sprieten van benen die zich aan de massa van de grond willen ontworstelen. In een uiterst traag tempo zet ze het bankje neer, en zet er zich op neer.

In wat volgt krijg je dan een beeld van een smartelijke, smachtende vrouw dat verwant is met beelden van Graham zoals die uit zoveel foto's bekend zijn. Van der Pluym trekt haar voeten helemaal binnen het kleed, en neemt in zeer zorgvuldig opgebouwde komposities allerlei poses aan. Ze kronkelt rond de bank, trekt er zich met hoog opgeheven benen op terug, ligt ernaast met gestrekte arm op de zitting, en dat telkens met een nieuwe, sterk geëmotioneerde blik op het gelaat. Ze toont dus niet de dans van Graham, maar haar zelfbeeld: de manier waarop Graham door haar uiterlijk te ensceneren ook een bepaald gedachtengoed over haar innerlijkheid overbracht.

In welke mate in dit eerbetoon ironie schuilt, valt moeilijk te achterhalen. Toch doet het einde van het stuk vermoeden dat die aanwezig is. Van der Pluym zet het bankje recht, gaat ernaast staan, en kijkt onbewogen de zaal in. Zij gaat dan plots af, en het publiek kan nog een hele tijd het bankje, net zo hoog als de danseres, bekijken.

Alsof het net even veel- of nietszeggend is.