Date 1994-09-17

Publication De Standaard

Performance(s) Diari d'unes hores • Eco de silenci

Artist(s) Garcia, Juan Carlos

Company / Organization Lanonima Imperial

Keywords eco • unes • diari • hores • lanonima • imperial • gorécki • silenci • zwaarmoedige • galotta

Charmante sfeer uit Catalonië

GENT -- Met de steun van de stad Gent, het Festival van Vlaanderen en de Vlaamse Opera prezenteert het Gentse kunstencentrum Vooruit deze maand een intensief dansprogramma onder de titel Gent danst. De Catalaanse groep Lanonima Imperial van Juan Carlos Garcia mocht de spits afbijten met een dubbelprogramma. Diari d'unes hores (dagboek van enkele uren) roept de charmante sfeer van flanerende mensen op een zuiders plein op. Eco de silenci (echo van de stilte) is heel wat zwaarder op de hand: op de zwaarmoedige muziek van Gorécki's Derde Symfonie wordt de tragische bestemming van de mens geëvoceerd.

Lanonima Imperial hanteert een eklektische dansstijl. De koreograaf werkte twee jaar bij Jean-Claude Galotta en studeerde bij Merce Cunningham, en dat heeft zijn sporen nagelaten. Net als Galotta verstaat hij de kunst om met enkele pasjes, een steelse blik en een goed getimede omarming een intieme sfeer, een spoor van een verhaal op te roepen. Dat aspekt is vooral in Diari d'unes hores aanwezig.

Tegelijk probeert hij, net als Cunningham, het arsenaal van bewegingen dat hem ter beschikking staat, uit te breiden: onverwachte kombinaties van arm- en beenbewegingen geven de dans vaak een minder anekdotisch, meer abstrakt karakter. Vooral in Eco de silencio, met zijn meer abstrakte tematiek, sleutelt de koreograaf aan het bewegingsrepertoire.

Toch zie je dat Garcia in Eco Cunningham allerminst volgt in zijn adagium dat de beweging is wat ze is, naar niets dan zichzelf verwijst net zoals de muziek en het decor. De scène wordt beheerst door een strikte geometrie van vier lichtkegels. Ze komen uit pendellampen die de dansers zelf om beurten aan en uit knippen met een trekschakelaar. Zeker als maar een lamp brandt, is dat een sterk effekt. Drie van de vier dansers stappen dan rakelings langs de lichtcirkel terwijl de vierde als een wild fladderende mot gevangen zit onder het licht.

Het js allerminst een "neutraal" beeld. De eenvoudige vergelijking met een mot roept onwillekeurig, en dat des te meer naarmate de bewegingen verder ontregeld raken, associaties op: de mens als een blinde die door het leven strompelt, enzovoort. Patetiek, ondersteund door Gorécki's zwaarmoedige muziek, is dus niet vreemd aan dit stuk.

Dat is een iets te gemakkelijke manier om de zwaktes te verdoezelen. De sterke struktuur van de scenische ordening wordt niet aangevuld door een even sterke ordening van de beweging zelf. Wat je ziet zijn evidente groepsbewegingen, en vooral min of meer virtuoze solo-partijen. De relatie met de muziek is daardoor vrij eenduidig, de koreografie zelf verwekt de indruk van kortademigheid.

De nadruk op de solo is ook het kenmerk van Diari d'unes hores, maar door de meer luchtige toon werkt dat veel beter. De belichting heeft een lukraak, bijna schilderachtig karakter. De muziek van Pablo Mainetti, die zelf bandoneon speelt, heeft iets van de weemoedige dansmuziek van Astor Piazzola, met slepende violen, grillige blazers en bandoneonlijnen.

Ook bij dit stuk gaat het allemaal net iets te gemakkelijk. De patchwork-struktuur doet je over de soms vrij onhandige oplossingen bij scène-wisselingen en pas-de-deux heenkijken: je wordt zo snel meegesleept door de muziek en de sfeer dat je er niet meer toe komt aandachtig te kijken. Dans als een soort toerisme, kortom. Maar niet onaangenaam.

Op zaterdagavond staat Lanonima Imperial weer in de Vooruit, om 20 uur; op het programma: "Eco de silenci" en "Los gestos del camino". Reservaties: 09-223.82.01.