Date 1992-01-25
Publication De Standaard
Performance(s) Immer das selbe gelogen
Artist(s) Vandekeybus, Wim
Company / Organization Ultima Vez
Keywords hangmatten • wegener • onsamenhangend • vez • ultima • mannen • melancholie • eierdozen • wichten • hangmat
Weemoed en vitaliteit bij Vandekeybus
ANTWERPEN -- Met Immer das selbe gelogen trekt Wim
In zijn jongste voorstelling komt daar nog een element bij. Door korte fragmenten waarin de dansers een verhaaltje vertellen, door stukjes film en door bandopnames worden de dansers menselijker, krijgt hun verschijning allerlei boventonen waardoor ze meer worden dan de wilde waaghalzen die je in
Die sfeer wordt ook versterkt door het verschil in de manier waarop vrouwen en mannen geprezenteerd worden in de voorstelling. Het zijn twee onderscheiden groepen, de mannen meer kameraden, de vrouwen meer een troep gekke wichten, die er behagen in scheppen de mannen te plagen. Een van de allermooiste momenten in de voorstelling is die waarin drie vrouwen in grote hangmatten boven de scène wiegen, terwijl de mannen eierdozen aanbrengen om ze op te stapelen. De vrouwen maken hun precieze werkje bijna onmogelijk door vanuit de hangmat aan hun haren te trekken of meppen uit te delen.
De voorstelling zit vol van dat soort grappige, maar spannende situaties, en het zou bijna onbegonnen werk zijn om ze alle te beschrijven. Als je ze onder een noemer zou willen plaatsen, dan denk je eigenlijk aan nog het meest aan circus-spektakel. Het burleske, de clownerie die hand in hand gaan met meer melancholische momenten. Ook de scenografie, niet veel meer dan enkele opgehangen stoelen, drie hangmatten en een reusachtig tapijt van aan elkaar gestikte jurkjes, houdt voortdurend verrassingen in petto door het onverwachte gebruik of de inventieve belichting.
Onsamenhangend
Inspiratie voor deze voorstelling haalde
Dat maakt de voorstelling de moeite waard om gezien te worden. Maar helemaal bevredigen doet ze eigenlijk niet. Het clowneske is ook de achillespees van de voorstelling. Maar al te vaak kan
Ze "veraangenamen" de voorstelling, maar maken ze nogal onsamenhangend en overdadig. In dezelfde lijn kan je ook opmerken dat er, puur koreografisch, weinig vernieuwing te bespeuren valt. Hoewel de nadruk in deze voorstelling veel minder ligt op het spelen, op een puur instinktief-lichamelijke manier, met gevaar, duiken patronen zoals het tegen elkaar oplopen of met volle gewicht op de grond neerstorten toch op bijna identieke manier weer op. Het zou jammer zijn als
De voorstellingen in