Date 1991-09-27

Publication De Standaard

Performance(s) Comme si on était leurs petits poucets

Artist(s) Droulers, Pierre

Company / Organization

Keywords jongens • akteurs • sprookjes • joyce • poucets • amy • splitsing • simonne • kleinste • leurs

Kindersprookjes van Pierre Droulers

BRUSSEL -- "Comme si on était leurs petits poucets" van Pierre Droulers is een verrassende voorstelling voor wie Droulers vroeger zag dansen bij bij voorbeeld Michèle-Anne de Mey of Rosas. Droulers danst hier zelf niet mee, maar regisseerde een voorstelling, eerder dan ze te koreograferen. Daarin worden de specifieke kwaliteiten van een merkwaardig stel akteurs -- bijeengebracht tijdens audities o.m.in Parijs -- in een kollagestruktuur van teksten, dans en mime maximaal uitgebuit, terwijl je toch voortdurend een sterke associatieve samenhang blijft voelen tussen alle disparate fragmenten. In die zin kan je zeker van een verwantschap met het werk van Pina Bausch spreken.

Uitgangspunt voor de voorstelling waren de laatste bladzijden uit Finnegans wake van James Joyce. Niet dat je dit werk doorworsteld moet hebben om te kunnen genieten van de voorstelling: het is eerder alsof Droulers vooral een houding van Joyce heeft overgenomen, het luisteren naar resonanties en verwantschappen tussen woorden en klanken, die steeds weer nieuwe woorden en klanken voortbrengen, en waaruit als het ware vanzelf verhalen en verhaaltjes voortvloeien. In dit geval is het materiaal niet alleen de tekst, die een laag van de voorstelling vormt, maar ook de fysieke werkelijkheid van de akteurs en de verbeelding van de regisseur Droulers.

De zes akteurs, vier vrouwen en twee mannen, vormen alleen, al door hun grootte-verschillen een merkwaardige groep. De kleinste vrouw, de Amerikaanse Amy Garmon en de grootste, Simonne Moesen, verschillen bijna een hoofd, en als de vier dan op een rijtje ziet staan, ga je inderdaad al snel denken aan Klein Duimpje. Maar ook andere sprookjes beginnen door de verschillen in fysionomie de revue te passeren.

Droulers ordent dat, op een schijnbaar achteloze manier, (maar bij nader toezien is weinig aan het toeval overgelaten) door zijn akteurs te laten opereren als een kindertroep die na het ochtendlijke wassen en plassen, niets meer om handen heeft dan de dag door te fantazeren Er tekent zich een natuurlijk aandoende hiërarchie af, een splitsing tussen jongens en meisjes ook.

Bij de meisjes is er eentje die het woord voert (en de teksten van Joyce zingt), Simonne Moesen; eentje die als kleinste altijd de klappen krijgt, Amy Martin; een echte deugniet en verleidster in de dop, Monica Marti; en een dromerig-romantisch meisje, Anne Huwaert. Als groep en als individuen staan de meisjes sterker dan de wat sullige, zie-eens-wat-ik-durf jongens.

Door de splitsing tussen de twee groepen is er veel plaats voor suggestie. De tekstuele fantazie van een vrouw die over haar vroegere geliefde spreekt, wordt bij voorbeeld nooit uitgebeeld, maar blijft over de handelingen van de akteurs zweven als een motor van hun ingebeelde belevenissen, geeft richting aan hun soms wel heel gekke kapriolen.

En omdat sprookjes nu eenmaal gaan over de belangrijke momenten in het leven, die je als kind al kan bevroeden, maar nog niet zo precies thuis kan brengen, vinden sporen van allerlei sprookjes op een heel natuurlijke manier hun plaats in het spel van de akteurs. De verwijzingen zijn daarbij nooit klakkeloos, maar zoals bij het verhaal van Roodkapje, heel grappig: aanvankelijk lijkt het erop alsof de jongens het kleinste meisje verleid hebben om doktertje te spelen, waarbij een van de jongens grootmoeder-wolf is.

Er zitten enkele schoonheidsfouten aan de voorstelling; merkwaardig bij voorbeeld is dat de kollektieve dansen, die in opzet een perfekte synkroniciteit vragen, zelden echt goed uitgevoerd worden, terwijl Droulers zelf toch danser is, en verschillende van zijn akteurs duidelijk goed opgeleid zijn. Niet alle vondsten zijn ook even goed, soms zijn het echt niet meer dan "vondsten", de voorstelling komt moeilijk op gang en vindt even moeilijk een einde. Maar van de vijfenzeventig minuten voorstelling zijn er desondanks minstens vijftig prachtig.

"Comme si on était leurs petits poucets" is nog te zien in de hallen van Schaarbeek tot 29 september, telkens om 20 u 30. Reservaties tel: 02-218.00.31.