"Rouge Adagio" van Ganase niet evenwichtig
LEUVEN -- Rouge Adagio is de eerste koreografie van ex-Rosas-danseres Nadine Ganase, die ze zelf danst samen met Istok Kovac. Met deze voorstelling toont Ganase dat ze zich een eind verwijderde van de taal van Anne Teresa De Keersmaeker, maar dat proces levert een niet onverdienstelijke, maar niet evenwichtige voorstelling op.
Rouge Adagio heeft een narratieve struktuur, je herkent voortdurend beelden en situaties die direkt verwijzen naar een beginnende, maar teleurstellend aflopende liefde tussen twee mensen.
De voorstelling is zelfs gekonstrueerd als een lange flash-back na de openingsscène. De twee dansers stormen er het podium op, Kovac probeert Ganase te overmeesteren, zij wil van hem niet meer weten. Pas dan komen scènes waarin je de twee dansers langzaam naar elkaar toe ziet groeien.
Die scènes zijn soms met veel gevoel gekonstrueerd; de manier waarop Ganase Kovac ontloopt en tegelijk aanlokt met haar sierlijke dans, de hoekige en energieke, soms bijna radeloze bokkesprongen van Kovac, het letterlijk tegen de muren oplopen, het zijn momenten die gezien mogen worden. Maar enkele fragmenten zijn dan weer patetisch, of teatraal oninteressant. Eenzelfde, nogal overdreven of clichématige suggestie zit in het decor.
Een laatste probleem is de muziek van Trio Bravo: ze is sterk ritmische en jazzy maar klinkt zo hard, dat ze het beeld gaat overvleugelen en domineren.
Desondanks blijft er genoeg overeind om dansliefhebbers te boeien; Ganase, en zeker Kovac hebben een soms fascinerende uitstraling als podiumpersoonlijkheid, en ze hebben heel wat "métier" in huis.
Vanavond te zien in de Brigitinnenkerk te Brussel, om 20 u 30.
