Date 1991-03-21

Publication De Standaard

Performance(s) La pluie et l'ennui

Artist(s) Carine Peeters • Bert Van Gorp

Company / Organization

Keywords gorp • peeters • delen • ennui • raderwerk • carine • negatie • ritmiek • derde • direkt

"La pluie et l'ennui": teloorgang van pril geluk

LEUVEN -- Van de danstrilogie De Martins van Carine Peeters en Bert Van Gorp werden vorig jaar al twee delen, Gertrud en James en Mister en Misses Martin voorgesteld; met La pluie et l'ennui wordt de cyclus afgerond. Het lichtvoetige spel met clichés van de eerste twee delen, waarin een verliefd jong stel en een pasgehuwd paartje ten tonele gevoerd werden, krijgt in het derde deel, waarin we een wat ouder koppel zien, plots een bittere bijsmaak. Er zijn zandkorrels gekropen in het vlotte raderwerk van de pas de deux.

Want de eerste twee delen zijn echt fijn getimed raderwerk, zelfs onderstreept door het getik van een metronoom. Bijna als stripfiguurtjes maken de twee dansers simpele, herkenbare pasjes, neergezet in "klare lijn" met precieze ritmiek. Door kleine wisselingen in de figuurtjes wordt een charmant veileidingsverhaal gesuggereerd.

Af en toe wordt de beweging stopgezet voor een humoristische momentopname van twee mensen die elkaar vinden, in het lezen van Hergé's Blauwe Lotus of in het gulzig binnenspelen van het bruidsboeket. Zelfs in kledij en decor vind je die heldere, simpele lijn terug: een leeg, vierkant speelvlak, heldere kleuren in de kleedjes van Peeters.

Het derde deel is heel anders. Carine Peeters heeft een elegante bloemenjurk aan, Bert Van Gorp heeft een nette scheiding in zijn haar en een fantasieloos kostuum. De scène is aangeslibd met allerlei huiselijke objekten, zoals een zetel, een staanlamp, een platenspeler en...een mes. Het zijn nog steeds cliché-beelden waar de dansers gebruik van maken, maar de toon is veranderd. Lachend komen ze de scène op, maar eens ze tot rust gekomen zijn, treedt een bitsigheid in de kontakten op.

Als ze in de eerste twee delen heel direkt op elkaar reageren, handelingen snel van elkaar oppikken, direkt kwaad worden op apestreken van de ander, dan is er nu meer negatie, elkaar ontlopen, met zichzelf bezig zijn. Symptomatisch voor die verwijdering is het moment waarop Van Gorp Peeters met het mes bedreigt, na een lange periode van negatie. Even denk je dat de onderhuidse spanning die opgebouwd is, zich zal ontladen, maar dat gebeurt niet. Op het laatste ogenblik houdt Van Gorp het mes als een mikrofoon voor de mond om een liefdesschlager te kelen.

Zit er een logische evolutie in de drie delen, vormelijk merk je dat het derde deel nog niet echt afgewerkt is. De strakke ritmiek en timing van de eerste twee delen, waardoor het verhaal volledig oplost in een puur spel met kompositie, beweging en (cliché-) voorstellingen, is hier nog niet helemaal uitgekristallizeerd. Er zijn veel breukmomenten in de totale tijdskompositie waardoor de afzonderlijke verhaalelementen in veel grotere mate aandacht voor zichzelf opeisen. Het lijkt allemaal plots veel psychologischer. Als het derde deel ook de sterke formele samenhang zou winnen van de eerste twee delen, zou je een heel leuke voorstelling hebben. Maar ook nu is ze het bekijken zeker waard.

Nog te zien in Leuven, in de Vlamingenstraat 83, t.e.m. zaterdag om 20 u 30, en zondag om 15 u. Reservering: 't Stuc, 016-23.67.73.