LILLE -- La Anqâ is de eerste van drie voorstellingen die Jean-Frangois Duroure brengt op Klapstuk '89. Waarmee meteen gezegd is dat Duroure, net als vroeger een Gallotta, zowat de centrale gast is van Klapstuk. Hij was al te gast met twee voorstellingen tijdens de vorige editie van het festival maar dan als koreografenduo met Mathilde Monnier.
Ondanks zijn jeugdige leeftijd heeft Duroure al een indrukwekkende danscarrière achter de rug. Hij gaat door voor de jonge belofte van de Franse dans. Hij is een van die mensen die moeilijk in een hokje te stoppen is, die noch qua tematiek, noch qua danstechniek voorspelbaar is. Voor La Anqâ (een mytologische vogel die herboren wordt uit zijn eigen asse) inspireerde hij zich op Genets Funambule. Het verhaal van een koorddanser die sterft, niet op het koord, maar het moment voor hij het beklimt.
We bevinden ons in de coulissen van het circus. Zaagsel op de grond, een slinger peertjes als verlichting, een schminktafel en een kartonnen toegangspoort naar de piste in felle kleuren, het roept allemaal de melancholisch-feestelijke sfeer van het circus op. En Duroure speelt die kaart zonder enige reserve uit. Dit is een magische wereld, de sordide sfeer van de coulissen (je kan de geuren van het circus bijna ruiken) is een reservoir van wonderlijke dingen, luchtspiegelingen waarvan de volgende dag al niets meer zal overblijven.
Clown
Drie figuren vullen deze ruimte. Duroure zelf is de akrobaat. Een beetje afwezig oefent hij zijn buitelingen, maakt af en toe grappen en imiteert de anderen. Die anderen, dat zijn de koorddanseres en de clown. Elena Majnoni is biezonder intrigerend als koorddanseres, de partner van Duroure. Aanvankelijk uitgeblust, bleek, maakt zij zich klaar voor de voorstelling: het obligate glitterpakje, de schmink. En al komt er een inwendig vuur in haar handelen, zij blijft even afwezig als de akrobaat. Tot verdriet van de clown, Pierre-Maurice Nouvelle (ook in het werkelijke leven een clown en geen danser), die heimelijk verliefd op haar is, maar daar geen uiting aan kan geven. Hij slaagt er wel in de koorddanseres tot enige danspassen aan te zetten, maar dan stoot ze hem weer af.
In de voorstelling van dit gebeuren is Duroure ontzettend direkt. De potsierlijke uitdossing van de clown -- een circusdirekteur in vol habijt tot aan het middel met daaronder niets dan een onderbroek -- kontrasteert bijzonder cru met de elegantie van de danseres.
Door het direkte, bijna kitcherige en toch realistische karakter van de voorstelling, is er geen enkele barrière om je voluit in te leven in de personages. Vooral omdat het allemaal met een perfektie geserveerd wordt die je doet vergeten dat een aantal hoogstandjes aartsmoeilijk zijn. En het is van die verleiding dat Duroure gebruik maakt om ook de magische wending die het verhaal op het einde neemt aannemelijk te maken. Wanneer de clown de koorddanseres vleugels aanmeet, lijkt dat de.gewoonste zaak ter wereld. Voor wie zover wil meegaan natuurlijk.
"La Anqâ" is te zien in de stadsschouwburg van Leuven op 14 oktober om 20 u 30.
