Karol Armitage danst toekomst van traditie: "Doublé Duo" op Klapstuk
LEUVEN -- Voorbij klassiek ballet, voorbij Cunningham en Balanchine, en toch, die zijn aanwezig in de choreografie van Karole Armitage. "Double Duo": een dans die tegelijk abrupt nieuw is én vertrouwd; een synthese van het bekende, maar dan niet als loutere expositie, wel als een magisch en op zijn minst bevreemdend proces. Haar optreden heeft iets "extra": een inbreuk in de beeldvorming over dans die onwezenlijk aandoet. Omdat deze magie met een buitengewone lichamelijke precisie wordt uitgevoerd, maar ook omdat tussen de arabesken van het klassieke ballet en de dreunende muziek van David Linton onverwacht iets anders binnengeslopen is: erotiek.
Zelf noemt Karole Armitage de wijze waarop die thematiek behandeld wordt klassiek". Het gaat wel over emoties, maar dan zonder de onmiddellijkheid van -- meer expressionistisch getinte dansen. Een poging tot verklaring. Parallel met Armitagesgrote controle over haar lichaam (dat geldt minder voor haar partner Joseph Lennon) zijn ook de getoonde beelden erg strenge composities die tegelijk de erotische emotie en de vorm ervan, of reflectie over hoe ze tot stand komen, zichtbaar maken.
Op het eerste gezicht worden daarbij verschillende strategieën gevolgd. Uiteraard is er het citeren. In de dans en in de muziek (in flarden dan wel) is er een versneld doorlopen van historische danstradities, steeds andere "pas de deux", waarbij de bewegingen regelmatig bevroren worden en op die manier intens aanwezig gemaakt. Maar tegelijk is er elke keer weer, in de zeven bewegingen, het kleine verschil; het citaat is nooit zomaar symbool voor een bepaalde periode, en verwijst dan ook nooit zomaar naar een bepaalde erotische relatie.
Er is de veel te snelle beweging, het verkeerde citaat het hoekige, de percussie als permanente stoorzender, het voortdurende uit balans zijn in plaats van het evenwicht van de klassieke dans. Daardoor worden gemeenplaatsen van de dans en de erotiek scherp omlijnd, om dan plots uitgespeeld te worden tegen Jets" anders, dat soms humoristisch, soms direkt intiem kan worden. In een van de bewegingen, waarin Joseph Lennon in een leren rok danst en Armitage op naaldhakken rondloopt eindigt een lange onderlinge cirkelbeweging in een sprong van Armitage op Lennons rug zodat het gewelddadige ritueel van een passionele verhouding plots verrassend sterk door de strakke vormgeving breekt; dat wat vreemd, afstand is, komt tevoorschijn uit het vertrouwde.
Na deze vreemde "opstoot" loopt het stuk uit en eindigt als een soort gekkenhuis, een "uitfreaken" van de muzikanten, een heen en weer geloop van de dansers op een manier die de draak lijkt te steken met zowat alles, van Cunningham tot de intimiteit van de slaapkamer.
Als toeschouwer bleef ik in complete verwarring achter.
PIETER TJONCK
