BRUSSEL - "Incident": hindernis, storend voorval, stoornis - onvoorziene gebeurtenis, botsing, geschil. Of ook: de nieuwe voorstelling van Epigonentheater ZLV. Wellicht ook een keerpunt in hun theateractiviteiten. Hun vorige productie bv."De struiskogel", werd gedragen door een duidelijk narratieve structuur, opgebouwd uit een reeks absurdistische - maar soms ook pijnlijk reële - "gags". In "Incident" ontbreekt het verhaal, je ziet wat je ziet, vier mensen, twee wisselende paren en hun relaties, of misschien kan je dit beter interacties noemen.
Wat de voorstelling structureert, zijn gewoon steeds weerkerende handelingen, niet eens erg veel, en er wordt ook niet geprobeerd ze "perfect" uit te voeren, integendeel. Het lijkt er eerder op alsof de inhoudelijke drager van het stuk - parallel met het soms stuntelige en zeer uitputtende bewegen - de onzekerheid, de incidenten, het geweld zijn (als keerzijde van de weigering van liefde of passie) die bij uitputtende herhaling en routine de kop opsteken.
Persoonlijke hypothese die gesteund wordt door de opening: een vrouw (Alfa Waldhor) leest in het Frans een zeer omstandige definitie van "amour" voor (Larousse?), vertoont daarbij steeds meer zenuwtics en speelt steeds meer kledingsstukken uit, tot ze hierbij door een nogal bedremmelde jongen betrapt wordt. Ze speelt met hem, "omhelzingen", maar eist dat die liefdesbetuigingen nooit lukken, want ze mogen niet. Een erg grappige scène.
Daarna zien we een vrouw (Simone Moesen) in bruidsjurk wanhopig op scène rondhollen en -tollen. Plotseling zegt ze dat ze een huwelijksaanzoek weigerde omdat ze dan niet meer zou zijn wie ze is. Als dan ook de andere vrouw en twee manen de scène opkomen (Erick Clauwens en Mark Willems- en de twee vrouwen door de mannen hardhandig rondgezwierd worden, klinkt het liedje: "Each man kills the things he loves". Hierna wordt de taal volledig verlaten als voermiddel voor het stuk, en blijven enkel de bewegingen over.
Later in de voorstelling bv. hollen ze langdurig in een cirkel rond, terwijl ze een boksbal rondzwieren. En hier zie je ook hoe de houding van mensen verandert en verschuift in een heel concrete, eenvoudige actie, als die maar lang genoeg duurt. Hoe er steeds meer incidenten optreden die de structuur van het stuk - eenvoudige bewegingen in verschillende combinaties - verstoren. Het stuk eindigt met Simone Moesen die een korte muzikale zin een quasi eindeloos aantal keren zingt, hoewel het haar steeds meer moeite kost om dat zingen correct vol te houden.
Hier en daar levert dit beelden op die blijven hangen. De Epigonen lijken een richting ingeslagen te zijn, die de moeite waard is, hoewel het humoristische waar zij vroeger zo sterk in waren nagenoeg totaal verdwenen is. Toch doet het nogal bedacht aan, en de bedenking overviel dat wie tevreden de zaal binnenging, allicht ook tevreden buitenging en vice versa. Er waren zeer veel tevreden bezoekers. (PTJ)
