Archief Etcetera

876 document(en) met "ZE AF" • Resultaten 681 tot 700 worden getoond • Toon volgende resultaten

Nr. 61, Januari 1997 • Eric De Kuyper • Rendez-vous manqués met Hans van Manen
Ze laat recensenten aan het woord, meestal en bijna uitsluitend Nederlandse (ik kom daar nog op terug) en ze geeft zelf beschrijvingen...Wat ik mis in een boek dat vooral door voorzichtigheid wordt gekenmerkt en af en toe vervalt in het leggen van een oppervlakkig verband tussen persoon en werk, is de smaak, de kracht, de niet...Ik begreep als toeschouwer nooit zo goed waarom ze mij destijds verplichtten om naast een werk van Hans van Manen werken van Glen Tetley of Benjamin Harkarvy - en later Jiri Kylian, Toer van Schayk

Nr. 61, Januari 1997 • Lieven De Cauter • Schouwstukken van Nadine Tasseel
Maar, nu ik toegestemd heb om er toch maar een korte inleiding bij te schrijven, moet ik toegeven dat ik niet zo onmiddellijk kan zeggen wat ze zeggen, wat ze vertellen, waarover ze nu precies gaan...Maar iemand anders kan dan weer met recht beweren dat ze verstrikt is, dat ze geklemd zit, gevangen; dat dit lichaam een object geworden is, gefixeerd in een barokke pose...Ze weet zelf precies wat ze wil

Nr. 61, Januari 1997 • Klaas Tindemans • Shakespeare en het pelliculetaboe
Af en toe gaan ze over tot de praktijk, en dan zie je heuse scènes uit het drama, in weelderige kostuums en donkere, stenen ruimtes...De acteur Al Pacino vraagt zich alleen maar af wat zijn relatie is tot de gebeurtenissen...De camera tast wel hun lichaam af, valt hen lastig, laat hen zweten en zuchten

Nr. 61, Januari 1997 • Carine Meulders • Kunst versus Terreur
David Shea zet met zijn subtiele samplecollage letterlijk èn figuurlijk de toon in dial h-i-s-t-o-r-y. De muziek aait en verdraait de getoonde beelden, wrikt ze los en doet ze opgaan in een ander...Meer nog, ze breken door de stroom van het onafgebroken informatiebombardement, ze verstoren de 'witte ruis': het geheel van nietszeggende geluiden, banale beelden en nutteloze wetenswaardigheden...Omdat ze verwijzen naar huiveringwekkende gebeurtenissen die op veilige afstand ècht gebeuren -soms in real-time - bezorgen ze de toekijkende massa een sterke emotionele ervaring die elders niet

Nr. 61, Januari 1997 • Marleen Baeten • De kunst van het herinneren
Ze imponeren niet, ze behagen niet...Ze hebben voldoende aan zichzelf...Dat is geen zuiver esthetische bekommernis, ze hangt nauw samen met zijn weigering om kunst te hanteren als nabootsing van een maatschappelijk gegeven

Nr. 62, December 1997 • Marleen Baeten • Een tweeling van Dimitri Leue
Soms, als ze lacht of huilt, komen er golven in haar lichaam, dan klotst ze helemaal, loopt ze over van haar gevoelens...De tekst is één en al metafoor, associatie, betekenisverschuiving; taalspelletjes als middel om zich af te reageren...Ze wisselen enkele woorden en besluiten met mekaar te trouwen

Nr. 62, December 1997 • Marleen Baeten, Wouter Van Looy • Huisje kunst
Wat ze gemeenschappelijk hebben is een groeiende complexiteit aan taken en functies die ze opnemen en de verrijking van het culturele landschap die dat met zich meebrengt...Maar eenmaal de partners de stap gezet hebben, zijn ze meestal zeer enthousiast, zodat ze het na een tijdje ook wel zonder ons kunnen...Als zij het flauw, stom of niet interessant vinden, haken ze af en verlies je de belangrijkste referentiefiguren van het kind

Nr. 62, December 1997 • Fransien van der Putt • Hoe iets ontstaat uit niets
Zoals vogels fascineren in hun bewegingen omdat ze continu alert zijn op hun omgeving, in staat om ieder moment de wijk te nemen in geval van gevaar, zo vatte ik het vogelachtige in Bianco op als een...Bianco richtte hij zich nog tot zijn publiek met het vriendelijke verzoek om de blik een aantal minuten van het speelvlak af te wenden, opdat hij weer tot zich zelf kon komen, - iets waar door bijna...Waren het mensen geweest, je zou denken dat hun inertie voortkwam uit een crisis, eindeloos vervreemd van zichzelf door al die opgelegde, eindeloos (ook door henzelf) gereproduceerde betekenissen: ze

Nr. 62, December 1997 • Carl Hourcau • Tussen hersenen en beweging
waarbij je de verandering pas merkt wanneer ze heeft plaatsgevonden...Ik hou van dingen die meer dan een kleur hebben, die een dubbele interpretatie hebben, je ziet ze zo, maar ze zouden ook iets anders kunnen zijn...Ik ga de repetitieruimte in met bepaalde ideeën - of noem ze verlangens of noodzakelijkheden - en eventueel met concretere vormen of figuren

Nr. 62, December 1997 • Clara Van den Broek • Klapstuk 97 en het dansgeheugen
het choreografisch werk van Jennifer Lacey echt waardevol, of krijgt ze (te veel) symbolisch krediet omdat ze gecoproduceerd wordt door een festival dat ook grote namen produceerde en produceert, en...dat ze niet beweegt, terwijl ze na een poos toch helemaal gedraaid is. Met Cunninghams wijd verspreide isolatietechniek kom je al gauw bij het Indische Katakali uit...Niet alleen tonen zij het verval van een dergelijke idee op een exemplarische wijze aan, maar ze suggereren ook dat over de ruïnes ervan nu een nieuwe, of liever weer erg oude wind blaast

Nr. 62, December 1997 • Eric De Kuyper • De zin van een anachronisme
sentimentaliteit uit de vorige eeuw - gaande van de Romantiek tot de Victoriaanse zoetzemerigheid - die van ons verder af lijkt te staan dan bijvoorbeeld de gruwel van de Griekse tragedies...Omdat ze juist een beroep doen op een vorm van waarneming en verbeelding die dreigt geatrofieerd te raken...Alsof de regisseurs per se willen bewijzen dat dit niet het geval is, zetten ze alles op het actuele en kiezen ze voor klassieke teksten vanuit een uitdagingsmentaliteit

Nr. 62, December 1997 • Rudi Laermans • De tragédienne en haar meesterwerk
Zowel Signoret als Rowlands tonen dat ze spelen, en als ze spelen gaan ze voluit en nemen ze risico's. Als ik ze bezig zie, denk ik vaak: "oei, oei, oei, de volgende bocht halen ze niet" - en toch...Maar juist omdat ik er mee heb samengewerkt, kan ik ze moeilijk vanop een afstand bewonderen... Nu ja, veel hangt hoe dan ook af van het soort van emplooi dat een acteur krijgt...Ze pauzeert, denkt na, en rondt het hoofdstuk 'acteren' op een quasi-academische manier af: 'Ambacht of kunst, dat zijn de twee heersende manieren om naar ons vak te kijken

Nr. 62, December 1997 • Peter Anthonissen • Turn out the stars
Zo gebruikt hij zijn eigen lichaam om de ruimte af te bakenen: de mens is de maat van alle dingen, en dat neemt hij zeer letterlijk...de reikwijdte van datzelfde lichaam af...Door de acteurs op een fysieke, formele manier te presenteren, verschaft Bel de meest rechtstreekse toegang tot wie ze in werkelijkheid zijn

Nr. 62, December 1997 • Louis Paul Boon • Manifest: Lof der Boswell Sisters
En dan kwam de gestapo eens binnen net toen gij aan het zingen waart en ze hoorden het niet, ze vroegen mijn pas en gingen weer buiten, en ik werd wat wit toen ze weg waren en dacht: daar zal ik eens...En ik vraag me af, wat "vermakelijkheid" betekent in het hoofd van een oud mannetje

Nr. 62, December 1997 • Gojim 5.1 • Doodgewoon en levensecht
Ze vragen zich af of hoe de hystericus eruit ziet, of de hysterie haar slachtoffer van een specifiek gezicht voorziet en hem opzadelt met specifieke houdingen en gebaren...Niks transcendentie of aanbidding van goddelijke sterren, deze beeltenissen zijn wat ze zijn en indien ze meer beloven, moeten ze worden kaalgeplukt...een vorig huwelijk werd ze geslagen, mishandeld, nu wil ze door haar liefhebbende teddybeer van een echtgenoot, met wie ze ondertussen veertien jaar getrouwd is, geslagen worden

Nr. 62, December 1997 • Marc Holthof • Een koning uit een washuis
De regisseur heeft geen acteurs en omdat de vreemdelingen veel lijken op acteurs (ook al zijn ze het niet), worden zij door de regisseur als acteurs herkend én erkend (ook al weet hij dat ze het niet...Ze zijn leeg: ze hebben geen zelfstandigheid en geen binnenkant...Ze doen niets maar ze stellen gebaren die ze zelf niet begrijpen...' Maar Fabre, de renaissancevorst die volgens Verschaffel het spektakel vanuit zijn loge in het midden van de zaal dirigeert

Nr. 62, December 1997 • Willem Dauw • 'Star Quality'
En dan denk ik: kruip je niet in dat licht van die scène omdat daar minder volk dan in de zaal is? Ze willen niet in die massa verdwijnen, ze willen daar van weg, en dan moeten ze ook zorgen dat ze...Maar wij gaan af terwijl iedereen getuige is. Josse De Pauw: Het voordeel is dan weer dat van zodra een voorstelling voorbij is, ze ook niet meer bestaat...Ze vindt van zichzelf dat ze mooie benen heeft, en van zodra ze de kans krijgt laat ze die zien

Nr. 63, Maart 1998 • Marleen Baeten • Kansarmoede en kunst: een trend?
Kunst en Democratie benadrukte van meet af aan het maatschappelijke belang en de democratische waarde van cultuur...zien ze een grootschalige gespreksdag niet zitten...Ook het begrip 'continuïteit' krijgt een andere invulling naargelang het niveau waarop ze nagestreefd wordt: op beleidsniveau, op het niveau van de doelgroep of op het niveau van Jan en Piet

Nr. 63, Maart 1998 • Geert Sels • Kan theater nog pijn doen?
Ze deinde lang na, ook in dit tijdschrift (Etcetera 51 en 52, we waren toen al in oktober). Van de geopperde bezwaren vond ik de volgende drie de meest doorslaggevende...Boermans neemt zijn toevlucht tot twee totaal tegengestelde oplossingen: scènes die schijnbaar (schijnbaar, daar zit de catch) zo ontheatraal zijn dat ze werkelijk lijken...Nog een stap verder gaat het als de acteurs bij wijze van spreken nog vuile handen hebben van datgene waar ze mee bezig waren voor ze de speelvloer betraden

Nr. 63, Maart 1998 • Wouter Van Looy • Iets leuks voor de kinderen
de cast worden zij geflankeerd door twee 'operadames' (Anne Cambier en Angelique Zyde) die zich duidelijk beter in hun vel voelen op een scène als ze kunnen zingen, dan wanneer ze moeten acteren...Ze worden veelal in handen gestopt van mensen die ze in het 'avondcircuit' nooit een kans zouden geven...Zoiets waar ze liefst nog iets van kunnen opsteken