Archief Etcetera

727 document(en) met "JE WEG" • Resultaten 361 tot 380 worden getoond • Toon volgende resultaten

Nr. 43, November 1993 • Johan Thielemans • Lezing zonder titel of: De vleugels van...
Was dat een weg die je bewandelen moest...Je kon problemen hebben met de opdringerige aanwezigheid van het model, dat zelfs in het toneelbeeld verwees naar Gross und Klein in de mise-en-scène van de Schaubühne, (al kan je voor dat toneelbeeld...Je kon wrevel voelen op het ogenblik dat die boodschap dan nog eens klaar en overduidelijk geformuleerd werd, zodat de moraliserende, prekerige strekking niemand kon ontgaan en je bleef er wat

Nr. 43, November 1993 • Jan Goossens • Aeschylos en de Golfoorlog
Dan laat je zangers en publiek enkel opboksen tegen een, in dit geval 18de eeuwse, referentiecode, die ze eigenlijk niet kennen en die enkel een extra barrière op weg naar de essentie van het werk...Zo word je je opeens heel erg bewust van de expressiviteit van die gebarentaal, en Darius wordt terzelfdertijd een haast mytisch personage, waarin alle andere personages ten dele opgaan...gelaat te geven: 'Televisie laat je een toeschouwer zijn, maar theater maakt van je een participant

Nr. 43, November 1993 • Pieter T'Jonck • Melancholische miniaturen
Het is zelfs desoriënterend om een stuk, waarvan je ooit dacht dat niemand anders dan de vier vrouwen die daar op het podium stonden het ooit zouden kunnen uitvoeren, haarscherp herhaald te zien door...De attributen en middelen van het choreograferen worden in kleine schetsen een na een gepresenteerd, je herkent fragmenten en bewegingsmateriaal, je ziet de compositietechniek, er wordt verwezen naar...andere choreografen als Paxton die ook met Bach in de weer geweest is... Nooit word je overdonderd, nooit krijgt de choreografische arbeid het dwingend karakter dat je de structuur doet vergeten als

Nr. 43, November 1993 • Tuur Devens • Van poppenkast tot figurentheater
Wil theater een echte kunst zijn, dan moeten de acteurs weg, en moeten ze worden vervangen door Ubermarionetten...Je hebt het folkloristische poppentheater als bijvoorbeeld de Koninklijke Poppenschouwburg Van Campen in Antwerpen met zijn nostalgisch entertainment, of Toone in Brussel met een meer artistieke...Het kan een verwijzing zijn naar de manier van spelen, maar je kunt het ook opvatten als een knipoog naar het verhaal over Goethe, die de figuur van Faust in zijn jeugd door de poppenkast leerde

Nr. 43, November 1993 • Gunther Sergooris • Een mogelijke onmogelijkheid
Je wist bij voorbaat wat je zou te zien krijgen...Het is een variatie op hetzelfde thema: je vindt heel wat terug uit Das Glas im Kopf...Het is niet dat je je verveelt

Nr. 43, November 1993 • Marleen Baeten • Een repertoire van het kijken
minimalistische TL-lichtinstallatie van Dan Flavin (1968 en 1964-1976). Mocht je je tot nog toe geen vragen hebben gesteld, dan is de kans groot dat je hier op je stappen terugkeert om alles opnieuw te bekijken...Om de tien minuten baant een groepje bezoekers zich een weg door een pikdonker labyrint, dat eindigt bij een schaars verlichte, zeer brede en weinig diepe opstelling met zitbankjes ervoor...Ondanks de grote afstand tussen oog en object krijg je in de derde zaal het gevoel deel uit te maken van de schijnbaar oneindige ruimte

Nr. 43, November 1993 • Klaas Tindemans • De kleine dood
Waarom hij daar zit, dat vraag je je niet meer af, tot op het einde, wanneer het 'spannend' wordt...De oprechtheid die je zolang voor vanzelfsprekend hield, daar ga je aan twijfelen, je vraagt je af of Bernard geen mythomane constructie heeft opgezet, gericht op uitstel, een poging om de herinnering...Wat een traditionele, om niet te zeggen ouderwetse, verhouding van inleving lijkt (tussen toeschouwer en acteur/figuur) evolueert, onmerkbaar, naar een bittere ervaring — die 'sympathieke' man zet je

Nr. 44, Februari 1994 • Marianne Van Kerkhoven • De weg is deel van de bestemming
Zoals', zo schreef Jan Joris Lamers in het Theaterschrift The Written Space, 'zoals in de zomer in Italië, amateurvoorstellingen op een marktplein: vanop grote afstand zie je wat er gebeurt, je kan...De weg die je aflegt om tot je conclusies te komen, zit mee in het resultaat, het werk dat je onderweg levert, bepaalt mee de kwaliteit van het eindmateriaal...De obsessie van de superlatieven ook; je ziet ze op alle muren van de stad: de beste, de mooiste, de voordeligste, de opwindendste... In de openbaarheid hebben superlatieven vandaag elke

Nr. 44, Februari 1994 • Tuur Devens • Het theaterpretpark van Pat Van Hemelrijck
Het 'plaatje bij een praatje'-procédé vinden we ook niet in de Patstelling, de tweede gemonteerde berg, waarop je kunt gaan zitten, maar waar je ook kunt binnengaan...Je krijgt een walkman op, en je hoort een tekst van Willy Thomas, gesproken door Dirk Van Dijck...Dat alles kan je als toeschouwer op de tv-schermen volgen, maar je blijft je ervan bewust dat je eigenlijk meekijkt door de lens van de camera, het oog van de drie-eenheid Manuel

Nr. 44, Februari 1994 • Marleen Baeten • Doink!
Krokodilletranen In Uil zet Uil tranenthee door te denken aan 'heel verdrietige dingen': stoelen met kapotte poten, liedjes die je niet meer kan zingen omdat niemand de woorden nog weet, een heel bord...spaghetti dat niemand opeet, kleurpotloden die zo klein geworden zijn dat je ze niet meer kan vasthouden... Al die verdrietige dingen noemt hij op onder alsmaar theatraler gesnik...En hoe doe je dat dan zonder hun ontvankelijkheid voor diversiteit te schaden

Nr. 44, Februari 1994 • Luk Van den Dries • Het betere theater voor kleine mensen is...
En nog: 'Je souffre, donc je suis: tel est le principe de l'artiste'. Ongetwijfeld romantisch, dweepziek, de artiest-dandy die zijn lot graag vergelijkt met dat van Van Gogh: 'Kunst is de liefde...met dezelfde kwesties bezig als het theater voor grote mensen: als je de rapporten van de Signaaljury en de Theaterfestivaljury naast mekaar legt, merk je trouwens nogal wat overlap, zelfde...radicaal door te gaan, om je verbeelding te gebruiken, om het niet te gemakkelijk te maken, om je eigen ding te doen, wars van compromissen en conventies

Nr. 44, Februari 1994 • An-Marie Lambrechts • Column
Om die reden kon je zeggen dat deze voorstellingen meteen ook de kern van het theater troffen: de zoektocht naar de 'echtheid', 'waarachtigheid', 'authenticiteit' die vaak de hele cirkel van het...op haar beurt gekoppeld aan een verbod: kinderuitingen kan je op de scène niet beoordelen zoals uitingen van volwassenen/professionelen...En juist dat is het wat het toch tere weefsel op de scène niet verdragen kan; dan stort alles ineen en kan je alleen maar hopen dat het gewoon een beetje leuk was, of dat de kinderen er alleszins veel

Nr. 44, Februari 1994 • Bruno Koninckx • Drie koningen en een controletoren
Als je in de voormalige Rijstpellerij op de Vlaamse Kaai binnenkomt, word je verwelkomd door twee hostessen...Op deze manier krijg je de traditionele machtsblokken bijeen: de kroon, het leger, het geld en de kerk...Wanneer ze opgebeld worden, zie je dat de man in de toren hen belt

Nr. 44, Februari 1994 • Nancy Derboven • Een schermutseling tussen Markies de Sade en...
De voorstelling doet je nadenken over je houding t.o.v...Als overtuigde aanhanger van de wet van de natuur (het is 'natuurlijk' de vrouw die je begeert lichamelijk te bezitten, dus overspel en vrije liefde zijn natuurlijk), een duidelijk Sadeaanse keuze...Al plaveit Exiles qua thematiek dan de weg naar thema's en motieven in Joyce's latere werk Ulysses en Finnegan's Wake, toch kan je niet spreken van een grappig stuk

Nr. 44, Februari 1994 • Bart Van den Eynde • Koning Lear tussen afstandelijkheid en soap
Niet in staat zijnde dit verlies te verwerken of de onzekerheid te aanvaarden, zinkt hij weg in de waanzin...Maar door de weigering tot eigenzinnige lezing van een tekst die algemeen gekend is, en het uit de weg gaan van alle interpretatie- en spelrisico's, maakt hij er een oneerlijke strijd van en blijken...Je kijkt er naar, maar je wordt door het geheel emotioneel, intellectueel noch theatraal geraakt

Nr. 44, Februari 1994 • Bruno Koninckx • Triptiek van de waanzin
Hij ging weg uit Londen en liet het hectische leven dat hij leidde toen hij werkte met het orkest The Fires of London achter zich om te gaan wonen in een klein dorp op de Orkney Islands, ver weg van...Als je ernaar luistert, zijn dit aanvallen, niet enkel om te shockeren, niet zoals een soort horrorfilm, maar het werkt hier als geheel, zodat je de thematiek veel scherper hoort, ziet en voelt...De structuur is zo opgebouwd dat je een soort naturalistisch portret van haar leven krijgt en je het ritueel volgt, waarin ze alles dagelijks herbeleeft

Nr. 44, Februari 1994 • Johan Thielemans • Het talent van Pierre Audi
Iedereen die in zijn weg staat, wordt opgeruimd...De scène is veel te breed en te diep, en als je de architectuur bekijkt, dan lijkt die alleen geschikt voor spektakelstukken zoals Aida

Nr. 44, Februari 1994 • Johan Thielemans • Carmen, een tragedie
Een gevaarlijke uitspraak, want ze suggereert dat Carmen door iedereen gekend is. Maar als je nagaat waar dat op slaat, dan kom je vaak uit bij onbelangrijke fenomenen, zoals het exotische ('Carmen...Als je dus als regisseur de beslissing neemt om Carmen op te voeren, sta je voor de vraag: op welke manier kan ik het werk recht laten wedervaren...Uit al die disparate elementen maakte Bizet echter een partituur die van het begin tot het einde boeiend en verrassend is. Eerlijkheid Als je dit werk wil opvoeren, kan je vele kanten

Nr. 44, Februari 1994 • Myriam Van Imschoot • Denken, construeren en dansen tegelijk
Het is de eerste keer dat ze zich zichtbaar ontspannen - daarvoor kreeg je de concentratie van de poseur te zien...Het heeft veel weg van een technische doorloop, wanneer de dansers nog vlug hun eigen parcours doorlopen, zonder nog alle bewegingen perfect uit te voeren...Als dan ten slotte twee dansers de scène verlaten en een danseres alleen achterblijft tot het licht uitgaat, krijg je de indruk dat het allemaal maar een grote, zij

Nr. 44, Februari 1994 • Marianne Buyck • Het paard dat ik in mij weet
Kleren, wat blijft er over als je ze uittrekt, wat blijft er over als je ze aflegt, als je afgelegd wordt...veel van weg, of de mensen bovenop een voorwereldlijk monster met lange poten zaten, en op de rug daarvan een koud en mistroostig land binnenvoeren, een land, zoals zich soms in een nachtmerrie aan je...Maar hij tekent, zoals Tsjechov, een hel op aarde, een hel zonder duivel en zonder dramatiek, waar overleven mogelijk is, op voorwaarde dat je geen 'leven' wil