Archief Etcetera

Theater

Hoe druk en toch onlijfelijk

lopen zij met de lucht van toneel

in hun baarden! Hoe zij gebaren

dat zij ter plekke een leven baren

dat kwekt vanuit hun gewaden,

dat ruist langs de geduldige planken!

In een plot vol haken en ogen

over het al dan niet bestaan van God

blazen zij tonen van mededogen en hoon en

wat wij horen is zeven konijnen in een hok.

Een komt naar voren en zegt:

‘Ik ben Laërtes, mij werd mijn zus ontroofd,'

en denkt: ‘Ik ben Jan van den Abeele

en het sneeuwt in mijn hoofd.'

Gemelijk snikt Ophelia,

een kip die haar keel nog schraapt

en dan verdrinkt in het kwaad.

Horatio struikelt over zijn claus

door spraaklessen behekst.

Benauwd voor een dood zonder applaus

verzwikt hij zijn tekst

en slaat op zijn geschminkte flanken.

In de kleedkamer kust Claudius een ledenpop.

Polonius leest Het Volk in de coulissen.

Fortinbras staat nog –hij komt pas later op–

tegen het Belfort te pissen.

De stramme cadensen, de norse klanken,

elke dag voorlopig bedaard!

Nooit raakt de Eerste Speler van de kaart,

hij komt naar voren en denkt:

‘God zij dank ben ik niet wie ik ben. Geef mij een rol,

een naam, dat ik nooit mezelven ken.'

Hoor de wind in de zeilen van karton.

Zie de bloesems van het polyestergras

en hoe op haar bloedschandig matras

de koningin ligt te geilen.

Gelukkig wordt al dit luchtig liberaal

geprevel om het uur verpletterd en

vermaald door het gebeier van de

klokken uit de Sint-Baafskathedraal.

En wie komt daar naar voren en zegt:

‘Eindelijk is de dag gekomen,'

en zegt tot zijn moeder op de eerste rij:

‘Eindelijk, mama, is de dag voorbij'?

Hij, Prins Hamlet, stotterende forens,

hinkende wensdroom, een veracht en

bemind, luizig, uithuizig weeskind

dat, al dalen wolken van slaap uit de nok,

blijft stinken tot in lengte van nachten,

tot de laatste tijd voor het danken.

(uit : Gedichten 1948-1993, De Bezige Bij, 1994)