Gezien op televisie:
KAATJE IS VERDRONKEN
(tom van dyck/de kempvader)
Gezien op televisie
IKwestie van er geen doekjes om te winden: Van Dycks eerste commerciële productie is een onderhoudende voorstelling geworden die borg staat voor een gezellig avondje theater met weinig hoofdbrekens. Vermaak verzekerd dus. Of ze de publiekstoeloop nu echt verdient, en of al die glunderende toeschouwers nu echt gelouterd de theaterzaal uitstappen, is een andere zaak.
Kijkkasten
De rest laat zich raden. Het stuk ontrolt zich als een lappendeken van korte (huishoudelijke) scènes met nog meer problemen aan de horizon. Verongelijkte pa tegen betweterige ma.
de bedrijven door, brengen de liedjes iets meer aan het licht over het verleden. Inzonderheid dat van tuinman
Van Dyck heeft voor zijn enscenering teruggedacht aan zijn
Deze kleurrijke, uiterst handige poppenkastidee garandeert een vlot verloop van de voorstelling. Of ze dramaturgisch zo pertinent is als op het eerste gezicht lijkt, valt echter te betwijfelen. Na een tijdje bekruipt je namelijk het gevoel dat ze ofwel in de weg staat, ofwel onvoldoende wordt doorgetrokken. Anders geformuleerd: ofwel past ze niet echt bij de teneur van het oorspronkelijke stuk, ofwel is ze te bepalend voor een bewerking die haar intrinsieke beloften niet helemaal waarmaakt.
etcetera 92 O O O
53
Van Warmerdam concipieerde zijn
Het spel vertoont dezelfde grilligheid. In het eerste tafereel trekt Johannes letterlijk Irma's haren uit het hoofd, maar voor de rest gedraagt (en kleedt) hij zich als een brave ambtenaar. Die discrepantie heeft tot gevolg dat de acteurs tussen twee stoelen terecht komen en volgens hun eigen temperament voor de ene of de andere stoel opteren. Een gebrek aan eenstemmigheid, aan spelhomoge-
niteit dus.
enige is die de poppenkastidee consequent en met brio doortrekt tot in haar spel (en overigens ook in haar kostumering). Misschien ten koste van
gemakkelijker: haar uitbarstingen en humeurwisselingen passen nu eenmaal bij haar puberale opmaak. Haar grilligheid is inherent aan haar rol.
In dit opzicht, zijn het uiteindelijk de liedjes van Luc De Vos die het dichtst aanleunen bij
54 ® ® ® etcetera 92
bewonderaar van de
Lichtbakken
De vraag die uiteindelijk rijst is dan ook of deze voorstelling -verzorgd, amusant, met overduidelijk spelplezier op de planken gebracht-wei voldoende in haar mars heeft om het label 'niet te missen' opgekleefd te krijgen. Voor alle duidelijkheid: het succes is de makers ervan van harte gegund. Het zijn om te beginnen hun centen en het lijdt geen schijn van twijfel dat zij in de eerste plaats het maken van degelijk theater voor ogen hebben gehad en niet het scheppen van flink wat poen. Terzijde: of gesubsidieerde producties altijd zoveel beter zijn en een even lovenswaardig doel nastreven, valt gelukkig buiten het bestek van dit artikel.
Aan de andere kant staat het evenzeer buiten kijf dat dezelfde productie in het niet-commerciële circuit beduidend minder succes zou hebben geoogst. Minder met dezelfde rasacteurs. Veel minder met een even goede maar onbekende cast. En helaas nóg minder met onbekende acteurs in een betere voorstelling.
De conclusie is bekend: het grote publiek komt alleen af op wat 'evenementswaarde' heeft (of wordt toegedicht). De rol van de media -ooit lichtbakens, nu lichtbakken om konijnen te vangen- valt in deze niet te onderschatten. En allicht minder omwille van de naambekendheid die zij in de hand werken, dan wel omwille van het hele mediacircus dat elke dag meer een doel op zich wordt. Niet alleen 'Gezien op televisie', maar ook 'Gehoord op de radio'. En '
Dat hoeft an sich geen probleem te zijn: hoe meer zielen in het thea-
ter, hoe meer vreugd. Het probleem ontstaat pas wanneer de media (om welke reden dan ook) eerst zelf een productie opfokken, ze dan in de kijker gaan zetten, ondertussen interessantere producties links laten liggen en ten slotte het geheel verslaan alsof het om een ontdekking ging. Waar dit nog kan worden begrepen van, bijvoorbeeld, commerciële televisiestations, wordt het problematisch als het van een staatszender komt. In dit laatste geval gaat het stricto sensu wel om belastinggelden. Zolang het dan goede producties betreft (en laten wij
Rud
KAATJE IS VERDRONKEN
tekst
productie De Kempvader i.s.m.
Auteur Rud Vanden Nest
Publicatie Etcetera, 2004-06, jaargang 22, nummer 92, p. 53
Trefwoorden kaatje • verdronken • irma • kempvader • warmerdam • dyck • johannes
Namen Alex van Warmerdam • Arenbergschouwburg • Betuttelende • De Mexicaanse Hond • Frans • Gelezen in de pers • Johannes en Irma • Kaatje • Kantje • Kempense • Kobbe • Koppe • Kyoko ScholieTS • Lucas Van den Eynde • Nederlander • Nederlandse • Orkater • Tania Van der Sanden • Tom Pintens • Van Warmerdams • Vanden Nest • Vlaamse
Development and design by LETTERWERK