Marleen Baeten zag een goed ingespeelde voorstelling van Venetië door De Roovers
Hoe verhoudt het persoonlijke zich tot het maatschappelijke? Deze vraag houdt de Roovers bezig sinds ze in 1994 afstudeerden aan het Conservatorium van Antwerpen. Ook Venetië, een productie die ze zoals steeds samen met een aantal verwante zielen maakten, vertrekt van deze vraagstelling. Het programmablaadje typeert Venetië aan het einde van de zestiende eeuw als volgt: 'De imperialistische mogendheid vormde een poort op de wereld, waar allochtonen zonder al te veel tegenkanting konden aanmeren. Met de louter economische motivatie in het achterhoofd, krijgt de verdraagzaamheid echter heel andere dimensies...' Toch is Venetië geen politiek pamflet. Ook de Demonencyclus was dat niet, maar in Venetië krijgen de gewetensvragen die de Demonencyclus kenmerkten een veel persoonlijker dimensie. Het tekstmateriaal dat aan de basis ligt van Venetië zal daar wel niet vreemd aan zijn: Othello en De koopman van Venetië van William Shakespeare. Terecht vermeldt het programmablaadje dat Othello en De koopman van Venetië veel meer zijn dan 'relevante teksten waarmee we wat kunnen vertellen over de status van het vreemde en het bevreemdende vandaag. Evenzeer kan je de stukken lezen als liefdesverhalen, als mijmeringen over de broosheid en oppervlakkigheid van vriendschap of gewoon als uiterst vernuftige constructies om een theaterzaal te betoveren.' De Roovers tracteren het publiek op al deze 'lezingen' in één voorstelling.
Hoewel de Roovers ervaring hebben met het vervlechten van teksten (Dostojewski en Camus in De Bezetenen) kan je Venetië bezwaarlijk een compilatievoorstelling noemen. De koopman van Venetië en Othello worden immers gewoon na mekaar opgevoerd. Hoewel, de manier waarop de Roovers De koopman ten tonele voeren is niet zo 'gewoon'. Shakespeares komedie wordt vakkundig gecomprimeerd tot een hooguit twintig minuten durende farce: een levensgrote poppenkast, één en al doorstoken kaart, waar de jood Shylock toch niet als schlemiel uitkomt. Door niet mee te gaan in het druk gesticulerende en schmierende spel van zijn tegenspelers bekleedt Luc Nuyens zijn personage met een waardige vasthoudendheid die zijn konkelende tegenstanders bloeddorstiger doet overkomen dan hemzelf... terwijl hij het tenslotte toch is die een pond vlees wil wegsnijden van degene die bij hem in het krijt staat.
De Othello die op deze satirisch-hilarische Koopman volgt, heeft niets ongewoons. Geen opvallende tekstbewerking of schrappingen, geen exuberant spel, geen onverwachte statements in decor of kostuums. De Roovers (en Shakespeare) zoals te verwachten en te voorzien was? In zekere zin wel. Het beklemmend
Venetië - De Roovers / R. Mallentjer
