Maart j.l. presenteerde het Gentse Nieuwpoorttheater acht dans- en bewegingsstukken onder de titel Sous le pont. Weerom koos dit belangrijke receptieve theater voor risico: acht voor het publiek veelal onbekende artiesten of groepen in een stad die zwom in de premières. Het is ze niet zuur opgebroken, met een totaal van 1.600 bezoekers kan men zelfs van een succes gewagen.
Er was de dernière van Lucas Vanden Abeeles tour de force Wassen, het overschatte Midi Minuit van Pierre Droulers en Sosta Palmi-zi met II Cortile, Italiaanse schittering waarover in de volgende Etce-tera wordt bericht. De rest van het programma wordt hier besproken.
Ria De Corte mocht het gebeuren openen met de première van haar Le Vol d'Une Vérité Tètue. Na een tijdlang in Parijse gezelschappen te hebben gedanst, voelde zij zich rijp genoeg om solo op de planken te gaan. Voorbarig, zo zou blijken, want hoewel aan de basis van Le Vol... een niet onaardig idee scheen te liggen, riep de uitvoering ervan niets dan vragen en verveling op. Een mens en zijn omgeving, de band tussen die twee en hoe ze zoeken naar een eigen identiteit, wordt in De Cortes choreografie weerspiegeld in het aangaan van een dans-strijd met voorwerpen als tafel, vest, ladder, spiegel, etc. Van het beloofde aftasten van eikaars eigenheid komt evenwel weinig in huis. De voorwerpen worden niet echt "tegenspelers'' en je krijgt de indruk dat er in eerste instantie dans-variaties met een object waren, die pas nadien met een pseudo-filoso-fisch sausje werden overgoten. Met opzettelijk arm gehouden bewegingen en een gelaatsuitdrukking die doet vermoeden dat zich iets heel ernstigs afspeelde, bracht De Corte een spanningsloze voorstelling, door haar pretentie nog irritant op de koop toe.
Spanningsloos, irritant, het zijn wel de laatste woorden die je bij De Zuil Van Volta te binnen schieten. Deze produktie van het Bredase gezelschap De Nieuwe Danserije gaat over de energie die wordt opgewekt wanneer iemand uit de dagdagelijkse sleur stapt. Op danstechnisch vlak heeft choreografe Tamara Huilmand de perfecte gelijke van die idee gevonden in de synchroniciteit die wordt doorbroken. Een glasheldere metamorfose waarin de wervelende dansstijl volledig gericht is op het uiten en verduidelijken van de essentie. Zeer genuanceerd worden alle mogelijke gevolgen van het non-conforme belicht en naar het einde toe wordt zelfs een zekere suspens opgebouwd. De Zuil Van Volta is één van die weinige produkties die erin slaagt zonder andere theatrale middelen dans tot een klare taal te maken.
Lisa Marcus en Barbara Duyfjes zorgden voor drie van de acht festivalprogramma's. Hun werk kan men omschrijven als bewegingsge-richte performance. Performance in Vlaanderen, je krijgt het maar weinig te zien. Waarom was na de drie proformances voor ons een uitgemaakte zaak. Heel in het kort gaat Wet Features (Duyfjes-Marcus) over twee meisjes die opgroeien, Sleep Tight (Duyfjes) over de slapende mens en Heavenly Bodies (Marcus) over een vrouw door een UFO ontvoerd. Alledrie de voorstellingen bestonden bij gratie van "de vondst". Rijg er een heleboel aan elkaar, gebruik als snoer de vrije associatie en wandel er vervolgens fier het podium mee op. Zo ongeveer moet het recept luiden, een gerecht uit en voor interne keuken. Voorstanders hadden het over "moeilijk en complex van structuur" of "de gevoeligheid zat in heel kleine dingen". Woorden die moeten verhullen dat performance een zeer zelfingenomen uitwas is van het theater, die een begrip als mededeelzaamheid als laatste in het vaandel draagt.
Sous le Pont mag dan kwalitatief geen onverdeeld succes zijn geweest, het had alleszins de grote verdienste het publiek kennis te laten maken met een breed scala aan bewegingstheater. Een stijloverzicht, een bekend maken van het onbekende, een kans om een dansbalans op te maken. Durvers als de mensen van het Nieuwpoorttheater, dit land heeft er net iets te weinig.
Sander J. Van den Broecke
