"Mijn beste leerling" zo heeft Antoine Vitez hem genoemd. Een vroegrijpe leerling bovendien, want Mesguich was nog geen twintig toen hij al in 1972 Le Château van Kafka regisseerde. Pas in 1974 trok hij aandacht met zijn regie van Le prince travesti van Marivaux, met zijn gezelschap le Théâtre du Miroir. Fluwelen doeken, daartussen weerkaatsende en tegelijk transparante spiegels. De tekst wordt opengetrokken, opeenstapeling van perspectieven. Bij de komst ervan naar Brussel in het Théâtre 140 titelde Jo Dekmine: "Miroir de l'inconscient'. terecht, want Mesguich is ook een heel aandachtig leerling van Jacques Lacan: "... het onderbewuste is dat deel van een verhaal dat gekenmerkt wordt door het wit blad of door de leugen: het is het gecensureerd gedeelte. Maar de waarheid kan teruggevonden worden; gewoonlijk is ze ergens anders neergeschreven..."
Met Hamlet in 1977 in Grenoble laat Mesguich niet alleen alle mogelijke interpretaties van het stuk zien bovendien wordt de voorstelling doorkruist met citaten van Marguerite Duras, Hélène Cixous en Jean-Luc Godard. Kritiek van Michel Cournot in Le Monde: "Mesguich is zoals cineasten die wel honderd ideeën hebben voor één shot: elk tableau heeft zijn interpretatie, zijn beeldvorming, erg persoonlijke en onverwachte tussenkomsten van de regisseur zorgen ervoor dat het stuk voortdurend uit het slijk van de herinnering gehaald wordt. Zijn theater staat open voor de wereld. Geen enkel ogenblik wordt het zwaar of streng zoals bij Vincent, of luxueus zoals bij Chéreau."
Mesguich neemt zijn plaats in, er ontstaat de 'Mesguichstijl, er wordt gesproken over 'la bande de Mesguich' waarbij dramaturg Michel Vittoz vooraan staat. Maar subsidies komen er amper, dus geeft Mesguich les, acteert in films en televisie-feuilletons en gaat zich ook aan opera wagen. En in 81 krijgt hij ook zijn kans in de fameuze Cour d'Honneur in Avignon met King Lear. Dit jaar was hij er opnieuw in het Théâtre Municipal met La dévotion à la croix. Een tekst van Michel Vittoz naar Calderon de la Barca. En opnieuw Michel Cournot in Le Monde: "Daniël Mesguich blijft trouw aan zijn dramatisch systeem van doorzichtige spiegels, fluwelen doeken die weerkaatsen, psychologische ontdubbeling van ruimtes en personages, (sublieme) bundels van wit licht, de instinctieve kreet van Calderon wordt levend in een romantisch kleedje, mooi, maar dat alles verzwaart de oorspronkelijke inspiratie van Calderon en maakt ze ook ouderwets." Stijl wordt systeem. Besluit: de regieaanpak van La Passion de Gilles was gemakkelijk voorspelbaar...
P.A.
