terug. « Pardon Chinees! » stamelde ik bescheiden — lieve hemel, wat wemelt het hier van Chineezen...Ik heb nooit geweten dat er zooveel mooie Chineesche! vrouwen bestaan. Plotseling sta ik stil. Allemachtig, dien dikken daar kèn ik! toch? VV ie is dat ook weer? Een der blanke mannen vraag ik —- nog heelemaal onder den indruk, dat ik veronderstel, dat I ik Chineesch ken en dat de gele man mij: niet verstaat — Pardon, wie...China!» — « Wat zegt u, wie? De keizer van China! » Ik trek een alleropgelukkigst gezicht, maar als wel opgevoed . . .